Krónan er skaðleg fyrir heimilin í landinu.

Helsti vandi heimilana eru stökkbreyttar skuldir, háir vextir, verðtrygging og gengisfall.

Leið útur þessum vanda er ESB og í framahldi upptaka Evru.

Á meðna Efling og ASI er að berjast fyrir þessari leið þá eru þeir að berjast fyrir verkafólk og almenning í landinu.

Sem eru mjög ánægjulegar fréttir.

hvells

Krónan óvinur launafólks

Athugasemdir

[Helgi Rúnar Jónsson (IP-tala skráð) 12.12.2011 kl. 13:10]

Algjörlega sammála þér

[Guðmundur Ásgeirsson, 12.12.2011 kl. 16:10]

Hvernig geta pappírsmiðar og málmskífur verið skaðleg af sjálfsdáðum? Fullyrðing á borð við að "krónan sé óvinur launafólks" felur í sér að dauðum hlutum eru ætlaðir mannlegir eiginleikar eins og að þeir hafi illan ásetning, sem eins og gefur að skilja eru hindurvitni. Hið sanna er auðvitað að þeir hlutir sem hér eru taldir upp og nefndir sem vandamál eru allt saman afleiðingar af ákvörðunum sem eru teknar af mönnum, en ekki pappír og málmstykkjum né heldur rafrænu ígildi þeirra.

Skuldir eru stökkbreytar að mestu vegna einhliða verðtryggingar lánsfjár á grundvelli vaxtalaga, sem í núverandi mynd tóku gildi árið 2001 samkvæmt ákvörðun meirihluta Alþingis. Þessum lögum er að sama skapi hægt að breyta með ákvörðun meirihluta Alþingis, til dæmis væri hægt að afnema verðtryggingarheimildina eins og var gert við gengistryggingu á sínum tíma, og einnig væri hægt að setja lög um endurútreikning áður verðtryggðra lána eins og var gert við gengistryggðu lánin. Tæknilega eru þetta hliðstæður.

Háir vextir eru ákveðnir af þeim sem lánar. Á Íslandi er vaxtafrelsi svo ef banki ákveður að bjóða lága vexti er ekkert sem hindrar það. Íbúðalánasjóður starfar samkvæmt lögum um húsnæðismál sem tóku gildi árið 1998 samkvæmt ákvörðun meirihluta Alþingis, og reglugerðum sem ráðherra ákveður að setja hverju sinni. Augljóslega geta þessir aðilar breytt sínum ákvörðunum, en hvort þeir kjósa að gera það er svo aftur annað mál.

Loks er það gengið, sem er hægt að ákveða á tvo vegu: Flotgengi þar sem krónukaupendur (seljendur gjaldeyris) ákveða verðið á markaði, eða fastgengi sem er ákveðið af stjórnvöldum/seðlabanka og setur strangar skorður á hvernig stýra þarf peningamálum svo það haldi. Enn og aftur eru þessar ákvarðanir teknar af æðri prímötum en ekki dauðum hlutum.

Fram að þessu hefur verið hægt að taka allar slíkar ákvarðanir, án aðkomu Evrópusambandsins eða myntbandalags Evrópu. Sú kenning að afskipti þessara aðila séu nauðsynleg forsenda fyrrgreindra ákvarðana, brýtur því beinlínis í bága við empírísk sönnunargögn.

Villan felst í því að ranghvolfa orsakasamhenginu og fá þannig út að evruaðild sé einhvernvegin forsenda fyrir efnahagslegum stöðugleika. Hið sanna er auðvitað þveröfugt, að efnahagslegur stöðugleiki er miklu frekar forsenda fyrir því að uppfylla skilyrði aðildar að evrópska myntbandalaginu. En ef slíkum stöðugleika yrði einhverntíma náð væri honum líka verulega ógnað með aðild að myntbandalagi sem hefur sýnt sig að er hvorki stöðugt né skilvirkt.

Rökfræðivillan er í einfaldaðri mynd þessi: upptaka evru->stöðugleiki

Til þess að sýna enn frekar fram á villuna má líka benda á að ekki er sjálfgefið að aðild leiði til stöðugleika eins og hann er hér skilgreindur. Til dæmis er rangt að verðtrygging hverfi sjálfkrafa því það er ekkert í sáttmálum ESB sem bannar hana sérstaklega, íslenskum stjórnvöldum yrði alltaf í sjálfsvald sett hvort þau viðhalda einhliða verðtryggingu hér á landi og það er alveg hægt að verðtryggja í evrum eins og krónum. Það er líka rangt að háir vextir hverfi sjálfkrafa, því innan ESB er líka vaxtafrelsi og það yrðu þannig áfram bankarnir sem ákveða útlánsvextina, og að öllum líkindum sömu bankarnir og hingað til. Svo er rangt að hættan á gengisfalli hverfi með aðild, því gengi evrunnar getur líka sveiflast upp og niður eftir markaðsaðstæðum hverju sinni, auk þess er ekkert sem segir að hátt gengi sé endilega alltaf æskilegt, svissneski seðlabankinn tók til dæmis nýlega upp fastgengisstefnu til að stemma stigu við hækkun frankans svo hún ylli ekki útflutningsatvinnuvegum landsins erfiðleikum. Loks má nefna empirískar sannanir fyrir því að aðild leiði ekki sjálfkrafa af sér stöðugleika: þær tvær stærstu heita Grikkland og Ítalía.

En hvernig ætli rétt orsakasamhengi líti þá út?

Jú nokkurnveginn svona: stöðugleiki->upptaka evru (er möguleiki)

Þetta er að því gefnu að upptaka evru sé það sem maður vill. En ef svo er þá væri mun betra ef sú afstaða mótaðist af rökréttum forsendum.